"El viaje al poder de la mente."

Con este libro, Eduardo Punset pecha unha triloxía dedicada á felicidade, ao amor e ao poder, as tres claves que moven o mundo. Tras A viaxe á felicidade e A viaxe ao amor, que apaixonaron xa a medio millón de lectores, o autor invítanos a unha «viaxe íntima ao poder da mente».
«Como puideron millóns de persoas, vivir, namorarse, suicidarse, querer, traballar como tolos, coidar aos seus fillos? sen saber, de verdade, o que lles pasaba por dentro, como funcionaba a súa mente?». Dar resposta a ese enigma fascinante é o obxectivo central desta obra.


-Para acompañar a entrada deixo esta entrevista a Punset.

·<

·Que é o que máis nos custa aceptar?
Que sabemos moi pouco do cerebro. Atribúoo a que somos o oposto dos crustáceos: eles, ao contrario que nós, teñen o esqueleto por fóra e a carne por dentro. En todo o referente á carne somos moi bos: sabemos por que se nos pon a carne de galiña, como muscular o corpo, etc. A carne énos familiar, pero o cerebro, como non o vemos, sabemos moi pouco del.


·Cal é o maior enigma da mente?
O máis grande foi descubrir que estamos programados, pero para ser únicos, porque a experiencia individual tamén afecta, en contra do que se cría. Ti es o que es porque estás programada pola túa estrutura cerebral e xenética, pero es única porque a túa experiencia individual marcou a túa estrutura cerebral.


·Por que somos tan remisos a calquera cambio?
Xeneticamente estamos programados para identificar os cambios e poder así sobrevivir. Iso é o curioso: estando feitos para identificar o cambio somos resistentes a cambiar de opinión. Ten que ver co peso das conviccións herdadas. E con que vemos o que cremos. Os neurólogos descubriron as disonancias, en virtude das que filtras o que che chega e inhibes os circuítos implicados na percepción cando o que che chega é contrario. Non é que che negues a cambiar de opinión, é que che inhibes, e por iso non che decatas da opinión contraria.


·Inflúe que estea socialmente mal visto cambiar de opinión?
Está considerado como unha traizón ao herdado. E isto é un gran problema, por exemplo, en situacións de crises, porque para saír hai que cambiar de opinión. Por iso a manda, en tempos de crises, recorre aos máis novos; son os que deberían estar máis dispostos a cambiar.


·Son as intuicións unha fonte de coñecemento válida?
Temos unha longa experiencia no coñecemento inconsciente e nas decisións intuitivas. O pensamento racional é en realidade moi recente. A nosa evolución transcorreu usando a intuición.


·É tan válida como a razón?
Si, ata estamos descubrindo que ás veces é mellor ter pouca información.


·Di no libro que é máis importante desaprender que aprender, pero como?
Para desaprender é preciso modificar a contorna. Por exemplo, se tes un desamor, para desaprenderlo, deberías cambialo por outro amor da mesma intensidade. E para facer isto, atopar outro amor, has de modificar, moverche noutra contorna.


·É no amor no que máis nos parecemos aos animais?
En materia de sentimentos somos como os demais seres, aínda que unha diferenza é que somos capaces de mesturar emocións, por exemplo, o amor e o odio. Isto é algo que a miña cadela non pode facer..., pero é do pouco que nos diferencia. >>

Biografía de Eduardo Punset.

Punset é fillo dun médico rural do Empordán. Licenciado en Dereito pola Universidade Complutense de Madrid, onde militou no Partido Comunista de España coincidindo con Jorge Semprún. Ampliou os seus estudos na Universidade de Londres, onde obtivo un máster en Ciencias Económicas, e na Escola Práctica de Altos Estudos da Universidade de París, onde se diplomó. Posteriormente foi redactor económico da BBC, director económico da edición para América Latina do semanario The Economist (1967-1969) e economista do Fondo Monetario Internacional nos Estados Unidos e en Haití (1969-1973). Tras a morte de Francisco Franco, entrou en política da man de Centristes de Catalunya-UCD. En 1978 foi elixido Conselleiro de Economía e Finanzas da Xeneralidade de Cataluña preautonómica, por devandito partido. Foi elixido deputado nas primeiras eleccións ao Parlamento de Cataluña (1980). Tivo un destacado papel na apertura de España ao exterior como Ministro de Relacións para as Comunidades Europeas (1980-1981). Tras abandonar a UCD, presentouse como independente na candidatura de Convergència i Uniu ás eleccións xerais de 1982, obtendo un escano, que abandonou apenas un ano despois, en decembro de 1983. En 1985 ingresou no partido de Adolfo Suárez, o Centro Democrático e Social. Nas súas listas foi elixido eurodiputado en 1987 e 1989, permanecendo no Parlamento Europeo ata 1994. Abandonou o CDS en 1991, logo da dimisión de Adolfo Suárez, pero conservou o seu posto de europarlamentario como independente. Durante o seu mandato no Parlamento Europeo, foi presidente da delegación do Parlamento para Polonia, tutelou parte do proceso de transformación económica dos países de Europa do Leste logo da caída do Muro de Berlín. En xuño de 1991 creou un novo partido político, Foro, que se presentou ás eleccións europeas de 1994, en coalición co CDS, con Punset como cabeza de lista. A coalición obtivo 183.418 votos (0,99%) sen conseguir ningún acta de eurodiputado. Foro disolveuse en marzo de 1995, abandonando Punset a política. En 2007 foille detectado un cancro de pulmón, do que puido recuperarse con tratamento médico. Como especialista en temas de impacto das novas tecnoloxías, foi asesor de COTEC, profesor conselleiro de Mercadotecnia Internacional en ESADE, presidente do Instituto Tecnolóxico Bull, profesor de Innovación e Tecnoloxía do Instituto de Empresa (Madrid), presidente de Enher, subdirector xeral de Estudos Económicos e Financeiros do Banco Hispanoamericano e coordinador do Plan Estratéxico para a Sociedade da Información en Cataluña. É autor de diversos libros sobre análise económica e reflexión social. Actualmente é Profesor de Ciencia, Tecnoloxía e Sociedade na Facultade de Economía do Instituto Químico de Sarrià (Universidade Ramón Llull), director e presentador do programa de divulgación científica Redes en Televisión Española desde 1996, presidente da produtora audiovisual Smartplanet e membro dos consellos de administración de Sol Meliá e Telvent. Tamén colabora na cadea de televisión de "A Sexta", no programa de Andreu Buenafuente, cunha presenza mensual.

Obras :

·La salida de la crisis (1980)
·La España Impertinente (1986)
·España: sociedad cerrada, sociedad abierta (1982)
·Information resources & corporate growth (coautor) (1989)
·Adaptarse a la marea. La selección natural en los negocios (2004)
·Manual para sobrevivir en el siglo XXI (2000)
·Cara a cara con la vida, la mente y el universo (2004)
·El alma está en el cerebro. Radiografía de la máquina de pensar (2006)
·¿Por qué somos como somos? (2008)
Trilogía:
·El viaje a la felicidad: Las nuevas claves científicas (2005)
·El viaje al amor (2007)
·El viaje al poder (en producción)

"El viaje al amor."

"El viaje al amor" de Eduardo Punset presenta as claves científicas para comprender o amor, os seus condicionantes e as súas fases: o compoñente xenético, o desexo sexual, a química e a imaxinación, a elección de parella, o compromiso parental, o desamor... No seu capítulo final propón a fórmula sobre a capacidade de amar e ofrece un test para que o lector poida avaliarse.

"El viaje a la felicidad."

Seguimos cos libros de Eduardo Punset, esta entrada refírese a "El viaje a la felicidad."

A procura da felicidade é unha das grandes aventuras humanas. Tal como explica Eduardo Punset no prólogo, a viaxe á felicidade acaba de empezar e o seu final é incerto: Fai un pouco máis dun século a esperanza de vida seguía sendo de trinta anos: o xusto para aprender a sobrevivir, se se contaba coa sorte, e culminar o propósito evolutivo de reproducirse. Non había futuro nin, polo tanto, a posibilidade de exporse un obxectivo tan insospeitado como o de ser felices, esta era unha cuestión que se aparcaba para logo da morte e dependía dos deuses. A revolución científica desatou o cambio máis importante de toda a historia da evolución: a prolongación da esperanza de vida que xerou máis de corenta anos redundantes -en terminos evolutivos.
Por primeira vez a humanidade ten futuro e exponse, loxicamente, como ser feliz aquí e agora. A xente mergullouse nesas augas descoñecidas, practicamente, sen a axuda de ninguén. Agora a comunidade científica intenta iluminar o camiño;Este libro é unha lúcida e apaixonante aproximación á felicidade e os seus condicionantes. Unha indagación que nos desvela os máis recentes descubrimentos científicos ao redor deste tema, e que no seu capítulo final proponnos a fórmula da felicidade.

Aquí deixo un enlace sobre un dos seus programas en Redes :
http://www.eduardpunset.es/3249/general/ser-feliz-es-desear-menos

Por que somos como somos?

Eduardo Punset


Por que somos como somos? É unha pregunta que seguramente nos comezos do século XXI exponse de xeito totalmente distinto a como se fixese en épocas anteriores. Por primeira vez na historia o coñecemento científico comeza a formar parte dos intereses e da sociedade en xeral.

E é que hai poucas aventuras tan apaixonantes como as que nos ofrece no noso tempo a investigación científica de primeiro nivel, aquela que busca explicación a interrogantes que ata hai pouco parecían territorio exclusivo de filósofos, teólogos ou místicos.

Cales son os mecanismos que van desde un xene, desde un cromosoma, desde unha molécula.. ata o ladrido dun can, ata o sentimento do amor, ata o feito de recordar algo con tenrura? a neurociencia, a nosa principal aliada na procura destas respostas, ensínanos pautas fundamentais para comprender a invidualidade da conduta humana mediando o estudo do cerebro e do sistema nervioso. A través dalgúns dos seus especialistas máis destacados vemos como a sofisticación da linguaxe, a memoria e a aprendizaxe diferéncianos das outras especies animais, e atisbamos novas perspectivas sobre a sexualidade e a reproducción; algunhas delas, inquietantes sobre asuntos menos susceptibles de ser analizados nun laboratorio, como a beleza, o diñeiro ou o comportamento social, compartimos ideas con atropólogos, economistas e psicólogos. Todo isto é o que podemos atopar en "Por que somos como somos? "

Libros de Eduardo Punset.

Eduardo Punset é un político, economista, escritor e divulgador científico, as miñas próximas entradas estarán adicadas ós resumos dalgúns dos seus libros.


·"El alma está en el cerebro."
Emocións, ideas, temores, desexos, espiritualidade e outros aspectos da vida dos seres humanos dependen das complexísimas operacións do cerebro. Cando nos interrogamos acerca de nós mesmos, as preguntas que xorden son inifinitas: é a alma só o resultado de reaccións químicas e eléctricas? pódese manipular o pensamento doutros? os artistas teñen un cerebro distinto? o que suxire o noso inconsciente é o que somos? engánannos as nosas percepcións?
Nesta obra, Punset, acheganos ás reflexións máis relevantes dos investigadores sobre ese gran segredo que é o cerebro.


·"Cara a cara con la vida, la mente y el universo."
Neste libro, Punset, recolle a esencia dos seus interesantes diálogos cos científicos máis sabios do noso tempo e responde de forma amena e rigorosa a preguntas apaixonantes como por exemplo : podémonos fiar do noso cerebro? como se orixinou o universo? que leis rexen a evolución?

Máis experimentos.

Nesta entrada mostrareivos algúns experimentos máis xa que a min estas cousas gústanme bastante.

1.O vaso de auga máxico.

O experimento consiste en facer que un naipe sirva como tapón e soporte, sen axuda de ningunha clase, do peso da auga contida nun vaso colocado boca abaixo. O que precisamos para este experimento é :

.Un naipe que non esté roto.

.Auga

.Vaso de vidro, no que o diámetro da boca sexa menor que o ancho do naipe.

O que tes que facer é encher o vaso de auga ata o borde, a continuación poñemos o naipe sobre a boca do vaso e suxeitamolo coa man e con coidado ímoslle dando a volta ó vaso ata que quede do revés e é entón cando retiramos a man con coidado, se saíu ben, o naipe estará a soster o peso da auga, como? pois sencillo, isto acontece así porque no naipe están exercéndose dúas forzas, unha é a da auga e a outra é a da presión atmosférica, que aínda que soe incrible, é capaz de soster o peso da auga do vaso.

2.Ovos flotadores

Para este experimento precisamos :

.3 vasos grandes.

.1 ovo.

.Auga.

.Sal.

Con este, o que se pretende é demostrar como a sal inflúe na capacidade dos corpos de flotar.

Enchemos dous dos tres vasos de auga e a un deles botámoslle sal, primero podemos observar como ó meter o ovo na auga pura afúndese e como se o metemos no que ten sal flota.

Podemos xogar outro pouco utilizando o terceiro vaso. Poñamos en ovo nel, e agreguemos auga pura ata que o cubrilo con máis ou menos cun centímetro de líquido. Se agregamos auga con sal lentamente, veremos como nun momento determinado o ovo queda entre dúas augas, é dicir, nin flota nin se afunde. Neste punto, se agregamos auga soa o ovo irase ao fondo, e se agregamos auga salgada flotará de novo. Isto ocorre por que, novamente, sobre o ovo actúan dúas forzas: o seu peso e a forza que fai cara arriba a auga (se, o empuxe que describiu Arquímedes). Se o peso é maior que o empuxe, o ovo afúndese, en caso contrario flota e se son iguais, queda entre dúas augas. Cando engadimos sal ao auga, conseguimos un líquido máis denso que a auga pura, o que fai que o empuxe que sofre o ovo sexa maior e supere o seu peso, facéndoo flotar. Este feito pode explicar porque é máis fácil flotar na auga de mar que na auga dunha piscina.

3.Foguete propulsado por auga.

Os foguetes, como seguramente sabes, funcionan grazas ao principio de acción e reacción. Isto significa que os gases da combustión que saen por debaixo do foguete empúxano cara arriba. Eses gases proveñen da oxidación rápida de combustibles especiais, e son o suficientemente perigosos como para desaconsellar completamente o intento de utilizar algo similar en casa. Pero podemos construír un foguete que se impulse unicamente con auga e polo tanto non implique ningún perigo para a túa saúde. Necesitaremos:

.1 botella de plástico duns dous litros.
. 1 corcho.
. 1 inflador de bicicletas.
. algo de auga.
. uns ladrillos.
. pegamento.
. unha válvula de roda de bicicleta.

Para realizar este fácil experimento comezaremos por perforar o corcho e meter nese buraco a válvula da roda de bicicleta. Logo, selaremos o buraco (se fai falta) co pegamento. Esta é a tarefa máis complicada do noso foguete de auga. Logo enche a botella con auga ata a metade e ponlle o tapón do corcho. Pon a botella boca abaixo no chan, coa bomba de inflar bicicletas conectada á válvula. Tres ladrillos verticais ao seu ao redor servirán para que a botella mantéñase de pé. Con coidado de non inclinar o foguete, ve metendo aire no seu interior coa bomba ata que a cortiza destápese só pola presión interior. Cando isto ocorra, a auga sairá cara abaixo e impulsará ao foguete cara arriba, da mesma forma que os gases dun foguete ao saír cara atrás impúlsano cara a adiante polo principio de acción e reacción. Nin falta fai aclarar que todo isto débelo facer nun escampado, porque seguramente che mollarás. Verás como o foguete consegue subir entre 30 e 40 metros de altura. Cando o lanzaches varias veces podes intentar mellorar o teu prototipo, facéndoo máis aerodinámico ou regulando a saída de auga con orificios máis pequenos.